some words

Αυτός ο κόσμος, που αναβοσβήνει πάνω από τα κεφάλια μας σαν χαλασμένο αριστερό φλας από τριαξονικό στην εθνική οδό Cape Fear – Sunny Beach (19o Χλμ), είναι τόσο μεγάλος και παράξενος όσο το παλιό μου νηπιαγωγείο (ή κάθε νηπιαγωγείο).Γι’ αυτό έχουν βάλει κάγκελα γύρω γύρω ώστε ακόμη και αν βρεις το δρόμο να μην μπορείς να φύγεις πολύ εύκολα και όταν μαλώνεις με τα άλλα παιδιά να κάθεσαι σε μία γωνία και να περιμένεις τη δασκάλα να σου φέρει καμία σοκολάτα (που συνήθως σερβίρεται πακέτο με καμία μαλακία) μέχρι να ρθουν να σε πάρουνε.
Αυτός ο ίδιος κόσμος που ξεφουσκώνει μπροστά στα μάτια μας ενώ ακόμη χάνουμε 4 – 3 και έχουν μείνει άλλα δέκα λεπτά και είναι αργά και θα φωνάζει η γιαγιά του Νώντα, «αφού είπαμε όχι βολίδες» και μέχρι να βγεις από το σπίτι την άλλη μέρα το πρωί πηγαίνουν τα παιδιά σου σχολείο και επιπλέον η ήττα με ένα γκολ διαφορά δεν είναι και τόσο άσχημα αν συνυπολογίσεις τις ιδιάζουσες… και αναλογιστείς τα…
Σ’ αυτόν τον κόσμο που τραβάω τις αναλογίες από τα αυτιά για να βάλω τις 99 λέξεις που ξέρω σε άλλη σειρά για να σημαίνουν κάτι διαφορετικό και σχετικό ταυτόχρονα (;) και να δημιουργήσω την εντύπωση ότι προσπαθώ να πω κάτι (τυπική part-time ενασχόληση μέσου ινδοευρωπαίου προς ανάλωση χρόνου) υπάρχει και ένας ηλεκτρονικός τόπος που τώρα πια εκφράζοντας την καθαρά υποκειμενική μου άποψη (επειδή όλοι εμείς που έχουμε για μητέρα το κύτταρο και πατέρα το πρωτόπλασμα μπορούμε και έχουμε καθαρά υποκειμενικές απόψεις) έχει γίνει για ορισμένους κάτι ανάμεσα σε πατρικό σπίτι και τόπος του εγκλήματος ή ίσως πατρικό έγκλημα και τόπος οικείας.
Εεε.. με γεια το blog!

Advertisement