Τι να πω για τον κόσμο; Τι να πω για τις μυριάδες εικόνες που με βομβαρδίζουν καθημερινά και μου θυμίζουν κακόγουστο αστείο; Πεζοδρόμια, δρόμοι, αυτοκίνητα, καφετέριες τίγκα στον κόσμο, κυριλέ, δήθεν, σαπίλα παντού. Τι να πω… Σαπίλα και εδώ. Οι κινηματογραφικές αίθουσες στο 10ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ σχεδόν γεμάτες, σχεδόν σε κάθε προβολή που πήγα. Τα δύο άκρα που συνυπάρχουν, στην ίδια (βρωμο)πόλη. Πώς γίνεται; Τι να πω… Παρκάρουν όπως-όπως πάνω στην διάβαση για τα αναπηρικά καροτσάκια και μετά τραβάνε στον Τορνέ; Είναι δυνατόν; Μπα. Μάλλον στο Κίτσ-εν Μπαρ. Τι να πω… Πλήρης σύγχιση. Και του χρόνου; Μπορεί… Κάπου αλλού; Ως πότε πια εδώ; Το 10ο Φεστιβάλ Ακραίων Αντιθέσεων έφτασε στο τέλος του και άντε να βγάλεις άκρη. Τι είδαμε; Τι κερδίσαμε; Αφού πάλι χάσαμε. Τι να πω… Ας είναι καλά αυτοί που ονειρεύονται. Δύσκολα τα πράματα. Τι να πω…
Η Δύση του Φεστιβάλ. Κάπως έτσι είναι και αυτή που τράβηξε ο μέγας Joe Berlinger. Εις το επανειδείν.
UTOPIANS 