Ημερολόγιο Θητείας (1)

logo

8/8/2006:001

Η αποφράδα ημέρα της κατάταξης. Ο φίλος μου ο Χρήστος μού είπε πως άπαξ και περάσει η πρώτη μέρα στον στρατό είναι σαν να έχει περάσει και η μισή σου θητεία. Ή, τουλάχιστον, αυτό κατάλαβα εγώ. Ίδωμεν.

9/8/2006:002

Ταξιδάκι στη Θεσσαλονίκη. Προορισμός: 424 ΓΣΝΕ. Το ματωμένο ταξίδι. Η μύτη μου ξερνάει περίπου μισό λίτρο αίμα. Με βλέπω να ξανακάνω το ταξιδάκι σύντομα. Σήμερα με κούρεψαν με το στανιό. Θαρρώ πως για πρώτη φορά στη ζωή μου υπακούω σε διαταγή με τέτοιο αντίκτυπο πάνω μου. Αλλά όπως λέγαμε και πριν μια βδομάδα στο Καλαμίτσι, σμπούτσας!

10/8/2006:003

Κατά το γνωστό ρητό υπάρχει και το άλλο, που λέει ότι στο στρατό το μεγάλο βύσμα τρώει το μικρό. Πρώτη φορά βρίσκω πιο ενδιαφέρον τον χτύπο των δεικτών του ρολογιού από τους ήχους που με περιτριγυρίζουν. Κάθε χτύπος είναι μαγικός, μιας και συρρικνώνει τον χρόνο. Το πιο γλυκό νανούρισμα. Καληνύχτα.

12/8/2006:005

Η ελευθερία, εκτός από κάτι το ρευστό ως έννοια, είναι, όπως όλα, και κάτι το υποκειμενικό. Μπορεί να είσαι ελεύθερος να μιλήσεις αλλά ταυτοχρόνως να παραμένεις δέσμιος σε μια σταθερή τροχιά γύρω από ένα άστρο. «Τα πάντα ρει», πίστευε ο Ηράκλειτος. Η εσωτερική γαλήνη και η ισορροπία βρίσκουν πάντα τον δρόμο τους. Όταν η αλλαγή γίνει συνήθεια, εκπληρώνεται ένας κύριος στόχος του ανθρώπου. Από κει και πέρα μένουν μονάχα τα δευτερόλεπτα. Ο κόσμος αλλάζει διαρκώς. Η προσαρμογή είναι μονόδρομος.

14/8/2006:007

March ‘till you die! Εξοντωτική η σημερινή πρόβα για την παρέλαση του Σαββάτου. Γνωστές διαταγές όπως «πάρε», «πέσε» κ.τλ. δεν αποφεύχθηκαν ούτε αυτήν τη φορά. Η εξουσία διαφθείρει και, σε απόλυτο βαθμό, καλύπτει κάθε πτυχή της ανθρώπινης προσωπικότητας. Τα πάντα φαίνεται πως θα γίνουν με τον δύσκολο τρόπο.

15/8/2006:008

Όντας θέσει αντικοινωνικός και όχι φύσει (όπως μου είπαν κάποτε), μπορώ να πω ότι έχω κάνει μερικούς νέους φίλους εδώ πέρα. Σε πέντε λεπτά όλοι έξω για αναφορά. Φτου.

16/8/2006:009

Με την πρώτη ευκαιρία, οι νέοι μάχιμοι στρατιώτες του έθνους σωριάζονται με μιας και καπνίζουν σαν τα συντρίμμια αεροπορικής επίθεσης.

18/8/2006:011

Στα παιδικά μου χρόνια, το κατ’ εξοχήν αγορίστικο παιδικό παιχνίδι ήταν τα στρατιωτάκια. Ακίνητα και από πλαστικό, εξέφραζαν την τόλμη και το θάρρος που όλοι οι πιτσιρικάδες ζήλευαν. Αυτό που τα βοηθούσε να στέκονται έτσι αγέρωχα και αποφασιστικά ήταν ένας ευμεγέθης πάτος σε οβάλ σχήμα. Ο ξάδερφός μου, όταν ήταν μικρός, συνήθιζε να κόβει τους πάτους από τα στρατιωτάκια του γιατί, προφανώς, τους θεωρούσε κάτι το αφύσικο. Τότε ήταν που αποκαλύπτονταν όλη η αλήθεια για το ποιόν του κάθε στρατιώτη. Εκείνο το οβάλ κομμάτι πλαστικού εκπροσωπούσε όλα όσα εκφράζει το στρατιωτικό ιδεώδες. Τον πάτο της κοινωνίας.

19/8/2006:012

Σήμερα ήταν μια ξεχωριστή μέρα. Όχι επειδή «ορκίστηκα» ως Έλληνας φαντάρος αλλά κυρίως επειδή το στρατόπεδο, το οποίο με «φιλοξενεί» τις τελευταίες 11 ημέρες, γέμισε ζωή και χρώμα. Όπως ο καμβάς που αποκτά τις ιδιότητες ενός έργου τέχνης, έτσι και το απρόσωπο, γκρίζο στρατόπεδο πλημμύρισε από ζωηρά χρώματα κάθε λογής και μετατράπηκε σε ένα ελπιδοφόρο κολάζ για όλους μας. Η αριθμητική υπεροχή των επισκεπτών απέδειξε ότι το στρατιωτικό ιδεώδες αποτελεί κοινωνική μειοψηφία. Άραγε, αν εξαφανίζονταν τα γαλόνια και ξηλώνονταν οι στολές, θα είχαμε αληθινή δημοκρατία ή θα επικρατούσε το απόλυτο χάος; Μήπως, τελικά, οι δύο έννοιες ταυτίζονται;